Wojna polsko-rosyjska 1563-1570 (I wojna północna)

Władca wielkiego Księstwa Moskiewskiego Iwan IV zwany Groźnym po dojściu do władzy w 1547 roku koronował się na cara i przemianował swe państwo na Carstwo Rosji (mające być kontynuacja Bizancjum). Car zamierzał podobnie jak poprzednicy podporządkować sobie ziemie ruskie należące do Litwy. Jednak jednym z jego głównych celów stało się zdobycie dostępu do niezamarzających portów na Bałtyku, dzięki którym Rosja mogłaby rozwinąć handel zbożem z Europą zachodnią. Jego celem stały się więc Inflanty (tereny zależne od Polski, będące dawną posiadłością sprzymierzonych z Krzyżakami Kawalerów Mieczowych). Iwan Groźny w 1563 roku zdobył Połock i zaatakował Inflanty. Litwa wraz z Polską (rządzone wówczas przez Zygmunta Augusta) sprzymierzyły się z Danią, natomiast Rosja zawarła sojusz ze Szwecją. Zmagania trwały ze zmiennym szczęściem do 1570 roku. W roku tym podpisano rozejm polsko-rosyjski w Moskwie i powiązany z nim pokój szczeciński. Zgodnie z postanowieniami rozejmu Rosja otrzymywała wschodnią część Inflant wraz z Połockiem, natomiast Polska zachodnią część łącznie z Rygą.

Skutkiem wojny było podtrzymanie żądań Rosji odnośnie całych Inflant. W wyniku długotrwałych zmagań wojennych Litwa zdecydowanie uzależniła się od Polski, czego wynikiem była Unia Lubelska zawarta w 1569 roku.